Informacja o transakcjach z zagranicznym kontrahentem

Polski przedsiębiorca (osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) dostał od firmy holenderskiej zlecenie wykonania usług produkcyjnych. Firma holenderska nie ma oddziału na terenie Polski. Czy w związku z tą transakcją polski przedsiębiorca musi złożyć ORD-U?

ORD-U to roczna informacja podatkowa o umowach zawartych z nierezydentami w rozumieniu Prawa dewizowego składana przez osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Wynika to z art. 82 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Druk ORD-U dostępny jest w serwisie www.druki.gofin.pl, w dziale Ordynacja podatkowa.

Informację trzeba złożyć w przypadku dokonania transakcji z kontrahentami wskazanymi w § 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie informacji podatkowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 68). Po pierwsze wtedy, gdy jedna ze stron umowy, bezpośrednio lub pośrednio, bierze udział w zarządzaniu lub kontroli drugiej strony umowy albo posiada udział w jej kapitale uprawniający do co najmniej 5% wszystkich praw głosu. Po drugie, jeżeli inny podmiot, niebędący stroną transakcji, równocześnie bierze udział, bezpośrednio lub pośrednio, w zarządzaniu lub kontroli podmiotów będących stronami umowy albo posiada udziały w kapitałach tych podmiotów uprawniające w każdym z nich do co najmniej 5% wszystkich praw głosu. Po trzecie, gdy nierezydent będący stroną umowy posiada w Polsce przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo. Nierezydentem w rozumieniu Prawa dewizowego jest osoba fizyczna mieszkająca za granicą, osoba prawna mająca siedzibę za granicą, a także inny podmiot z siedzibą za granicą posiadający zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu. Nierezydentami są również znajdujące się za granicą oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez rezydentów. Stanowi tak art. 2 ust. 1 pkt 2 Prawa dewizowego (Dz. U. z 2017 r. poz. 679). Zastrzega się przy tym, że informacje o umowach przekazuje się, jeżeli podmiot zobligowany do ich złożenia wiedział albo mógł wiedzieć, przy zachowaniu należytej staranności, o wspomnianych udziałach albo o posiadaniu przez nierezydenta przedsiębiorstwa, oddziału czy przedstawicielstwa na terytorium Polski.

Nie wszystkie transakcje wymagają złożenia ORD-U. Dwie pierwsze grupy wymienionych podmiotów uwzględniają umowy, które zostały zawarte w roku podatkowym z tym samym nierezydentem, a wynikająca z nich suma należności albo suma zobowiązań przekroczyła równowartość 300.000 euro. W przypadku transakcji z nierezydentem posiadającym w Polsce przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo wykazuje się umowy, w których jednorazowa wartość należności albo zobowiązań przewyższyła równowartość 5.000 euro. Uwzględnia się nie tylko kwoty wynikające z umów sporządzonych na piśmie. Jeżeli umowa nie ma formy pisemnej albo nie określa wartości należności lub zobowiązań, pod uwagę bierze się kwoty z wystawionych lub otrzymanych faktur albo rachunków potwierdzających zawarcie transakcji. W ORD-U nie wykazuje się umów: zawartych w trybie przepisów o zamówieniach publicznych; objętych tajemnicą państwową lub bankową; związanych z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnot samorządowych; kredytu albo pożyczki podpisanych przez banki i agencje rządowe z osobami wymienionymi w § 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie informacji podatkowych (objętych zakresem informacji ORD-TK).

Polski przedsiębiorca podpisał w omawianym przypadku umowę na świadczenie usług produkcyjnych z firmą holenderską, z którą nie łączą go powiązania kapitałowe lub kontrolne (nie ma o nich mowy w pytaniu). Firma holenderska jest nierezydentem (jej siedziba mieści się za granicą), ale nie ma w Polsce oddziału (zakładamy, że nie posiada również przedsiębiorstwa lub przedstawicielstwa). Polski przedsiębiorca nie musi w takiej sytuacji wykazać w informacji ORD-U umowy zawartej z firmą z Holandii.